Sito Msahau Kamwe (Sehemu ya Pili)

"Safari ya urafiki wa utotoni, furaha ya kushirikiana kwenye masomo na kumbukumbu zisizosahaulika – Sito Msahau Kamwe. (uhondodaily.com)"

Baada ya mitihani ya taifa ya darasa la nne, siku tulizopokea matokeo zilikuwa miongoni mwa siku zisizosahaulika maishani mwangu. Darasa lote lilijawa na msisimko, kila mmoja akitaka kujua nafasi yake. Niliposhika karatasi yangu na kuona jina langu limeandikwa namba moja kwenye orodha ya matokeo ya jumla, moyo wangu ulilipuka kwa furaha. Nilihisi kama ndoto zangu za kuwa bora katika masomo zilikuwa zikitimia hatua kwa hatua. Lakini furaha yangu haikuishia pale; nilipotazama upande mwingine, niliona jina lake likiwa namba tatu.

Aliponiangalia, alitabasamu, lile tabasamu lake la kawaida lililokuwa na maana kubwa kwangu. Tulitazamana kwa sekunde chache, kila mmoja akituma ujumbe wa kimya: “Tumefanikisha jambo kubwa.” Wakati wenzetu wengine walishangilia kwa kurukaruka na kupigiana makofi, sisi tulihisi utulivu wa ajabu, kana kwamba tulikuwa tunatambua kuwa safari yetu ya masomo ndiyo kwanza inaanza.

Tulipoingia darasa la tano, tulikuwa na furaha mpya isiyoelezeka. Tulihisi kama tumepanda daraja kubwa katika maisha yetu ya shule. Walimu walitukaribisha darasa jipya lenye vitabu vipya, mada ngumu zaidi, na changamoto mpya. Lakini kwetu sisi, furaha kubwa haikuwa tu katika somo jipya, bali katika urafiki wetu uliokuwa unaendelea kuchanua.

Kila mara tulipokuwa tukikaa darasani, tulihakikisha tunakaa karibu. Tulipokuwa tunashughulika na maswali magumu, nilikuwa wa kwanza kumsaidia kwenye hesabu, na yeye alibaki kuwa msaada wangu mkubwa kwenye maswali ya sayansi. Tulikuwa timu kamili. Mara nyingi, mwalimu wetu wa hisabati alipokuwa akitembea darasani akitazama kazi za wanafunzi, alinisifia kwa umahiri wangu, kisha kwa tabasamu akamgeukia yeye na kusema, “Huyu ni rafiki yako mkubwa, siyo? Unapaswa kujivunia kuwa naye karibu.”

Wakati wa masomo ya sayansi, hali ilibadilika. Aliposimama darasani akieleza kwa ufasaha kuhusu mfumo wa kupumua au mzunguko wa maji katika mazingira, nilihisi fahari kubwa kana kwamba nilikuwa nikishuhudia mtaalamu mchanga akianza safari yake. Darasa lote lilikuwa likimsikiliza kwa makini, nami nilikuwa shabiki wake namba moja.

Lakini urafiki wetu haukuishia darasani tu. Tulianza kutumia muda zaidi pamoja hata baada ya masomo kumalizika. Nilianza kumtembelea mara kwa mara nyumbani kwao. Mara ya kwanza nilipoamua kumsindikiza, nilihisi hofu ndogo: je, wazazi wake watanipokea vipi? Lakini nilishangaa walivyokuwa wakarimu. Walinionyesha heshima ya pekee, wakiniuliza maswali kuhusu familia yangu na masomo yangu. Nilihisi kana kwamba waliona urafiki wetu kama urafiki wa kweli wa kitaaluma.

Mara kwa mara, mama yake alikuwa akituletea kikombe cha chai moto pamoja na maandazi tulipokuwa tukisoma sebuleni mwao. Baba yake naye alikuwa akituangalia kwa macho ya furaha, akisema: “Mkiendelea hivi, mtakuwa na maisha mazuri sana mbele yenu. Rafiki mwema ni zawadi kubwa.” Maneno haya yalikaa akilini mwangu kwa muda mrefu. Nilianza kuelewa kwamba urafiki huu haukuwa wa kawaida; ulikuwa msingi wa maisha yetu ya baadaye.

Nakumbuka siku moja nilipomsindikiza hadi nyumbani kwao baada ya shule, tulitembea taratibu barabarani, miguu ikikanyaga vumbi la Igogo huku upepo wa mchana ukituletea harufu ya chumvi kutoka Ziwa Victoria. Tulizungumza mambo mengi: kuhusu ndoto zetu, kuhusu walimu waliotuchekesha na wakati mwingine kututia hofu, na hata kuhusu michezo tuliyopenda.

Nilimuuliza tena kuhusu ndoto yake ya kuwa daktari, akathibitisha kwa msisitizo zaidi kuliko awali.

“Natamani siku moja kuvaa koti jeupe na kusaidia wagonjwa,” alisema kwa sauti yenye matumaini.

Nami nilicheka nikasema: “Basi nitakuwa mwalimu wa hesabu anayewafundisha madaktari kama wewe.”

Tulicheka wote wawili, lakini ndani yangu nilihisi kana kwamba ndoto zetu zilikuwa zikijengeka pamoja.

Kila siku tulipoingia darasani, tabasamu lake lilikuwa likinihakikishia kuwa hakuna changamoto ya masomo ambayo tusingeweza kuishinda tukishirikiana. Hata walimu waliona mshikamano wetu. Wengine waliita urafiki wetu “usioachana,” na mara kadhaa tulisikia wenzetu wakisema kwa utani, “Hawa wawili ni kama kalamu na daftari.” Badala ya kutufanya tuhisi vibaya, tulijivunia jina hilo.

Kwa kadri miezi ilivyopita, darasa la tano lilitufundisha mambo mengi. Tulijifunza nidhamu ya juu zaidi, tulianza kupewa mazoezi makubwa ya kitaifa, na tulihitajika kujituma zaidi. Lakini kutokana na ushirikiano wetu, kila tatizo lilionekana kuwa jepesi. Tulijua kuwa tukiweka akili pamoja, hakuna linaloweza kutuzuia.

Kulikuwa na nyakati tuliposhindwa pia. Wakati mwingine tulipata alama za chini kwenye mitihani fulani. Nakumbuka mara moja niliposhindwa somo la sayansi na kupata alama ndogo kuliko nilivyotarajia. Nilihisi kukata tamaa, lakini yeye alinifariji. Aliniambia: “Hata bingwa wa hesabu anaweza kukosea. Hii ni nafasi ya kujifunza zaidi, si ya kukata tamaa.” Maneno yake yalinihimiza, na nilirudi darasani nikiwa na nguvu mpya.

Kwa upande wake, aliposhindwa somo la hesabu, nilijitahidi kumsaidia. Tulikaa hadi jioni, tukihesabu namba mara nyingi, nikimwonyesha mbinu tofauti. Ingawa wakati mwingine alikasirika kwa kushindwa kuelewa mara moja, alikubali kuwa bila msaada wangu, mambo yangekuwa magumu zaidi.

Hivyo basi, maisha ya darasa la tano yaligeuka kuwa darasa kubwa la maisha yenyewe. Tulijifunza siyo tu masomo, bali pia thamani ya mshikamano, msaada, na uaminifu. Tulipozidi kukua, nilianza kutambua kwamba kumbukumbu hizi ndizo ambazo hazingeweza kufutwa hata miaka mingi baadaye.

Na kila mara nilipofikiri kuhusu urafiki wetu, nilijua moja kwa moja: huu ulikuwa urafiki wa pekee, urafiki ambao hautaweza kusahaulika kamwe.