Sito Msahau Kamwe (Sehemu ya Kwanza)

"Safari ya urafiki wa utotoni, furaha ya kushirikiana kwenye masomo na kumbukumbu zisizosahaulika – Sito Msahau Kamwe. (uhondodaily.com)"

Nilianza kumfahamu nikiwa darasa la nne, shule ya msingi Azamio A, iliyoko kata ya Igogo jijini Mwanza. Wakati huo maisha ya shule yalikuwa na mambo mengi ya kuvutia, ya kijinga, na wakati mwingine ya kupendeza kwa namna ya kipekee. Siku nilipoanza kumtambua yeye, haikuwa siku ya kawaida. Kulikuwa na upepo mwanana uliokuwa unavuma kutoka Ziwa Victoria, ukipenya madirishani mwa darasa letu na kusababisha kurasa za madaftari yetu kucheza kama vile zinataka kutoroka.

Darasa la nne kwetu lilikuwa mwanzo wa kuelewa dunia kwa macho mapya. Tulikuwa bado watoto, lakini akili zetu zilianza kuchemka na maswali kuhusu maisha, urafiki, na hata hisia tulizoshindwa kuzipa majina. Kati ya watu wote waliokuwa darasani, yeye alisimama tofauti. Alikuwa na tabasamu ambalo lilikuwa na maana zaidi ya furaha ya mtoto; lilikuwa na mvuto wa kipekee ulioweza kunifanya nitake kuwa karibu naye kila mara. Nilipokuwa nikiona meno yake meupe yakionekana kwa mwanga hafifu wa darasa letu, nilijihisi kana kwamba dunia imetulia kwa sekunde chache.

Wakati huo mimi nilikuwa napenda sana maswali ya hisabati. Nilikuwa nikihesabu kwa furaha, nikifurahia changamoto za nambari, na wakati mwingine nilihisi kama hesabu zilikuwa marafiki zangu wa karibu. Wakati wenzangu wengi walikuwa wakiona karatasi za mitihani kama maadui, mimi niliziona kama michezo ya kufurahisha. Lakini yeye, rafiki yangu mpya ambaye nilianza kumfahamu polepole, hakuwahi kuonyesha shauku kwa hesabu. Alipendelea zaidi masomo ya sayansi.

Nilipenda jinsi alivyokuwa akizungumza kwa msisimko pale mwalimu wetu alipokuwa akifundisha kuhusu mimea, wanyama, au hata sayansi ya mwili wa binadamu. Macho yake yalikuwa yakimetameta kila mara mwalimu aliposhika chaki na kuandika maneno ya kisayansi ubaoni. Nilihisi kwamba sayansi kwake haikuwa somo tu, bali ni ulimwengu mzima alioutaka kuuelewa.

Mara nyingi tulipokuwa tukikaa darasani, nilijikuta nikitafuta kiti karibu naye. Si kwa sababu ya maswali ya somo fulani, bali kwa sababu ya ule utulivu na ukaribu aliounyesha kila wakati. Alikuwa siyo mcheshi sana, wala siyo mwenye maneno mengi. Lakini kila alipozungumza, maneno yake yalikuwa yenye maana, yenye kupendeza, na yenye kunifanya nitake kusikiliza zaidi.

Siku moja, tulipokuwa darasani wakati wa kipindi cha hisabati, mwalimu alitupa maswali magumu ya kugawanya nambari kubwa. Wengi walikaa kimya, wakitazama madaftari yao bila hata kuandika chochote. Mimi kwa upande wangu nilianza kufanya kwa haraka, nikifurahia changamoto hiyo. Baada ya dakika chache, nilipomaliza, niligeuka nikamwangalia. Alikuwa ameshika kalamu yake kwa nguvu, akitazama karatasi yake kwa macho yaliyokunja uso, kana kwamba nambari zile zilikuwa kuta kubwa zisizoweza kupanda.

Niliamua kumsaidia. Nilimnong’oneza, nikamwonyesha mbinu ya kugawanya hatua kwa hatua. Kwa mshangao, hakujali kuomba msaada, bali alitabasamu kwa heshima na kusema:

“Kwa kweli wewe ni bingwa wa hesabu.”

Maneno hayo yalikuwa ya kawaida, lakini moyoni mwangu yalibaki yakipiga kelele kwa muda mrefu. Ilikuwa ni mara ya kwanza kuhisi fahari ya pekee kwa sababu ya mtu mmoja tu. Nilijua kuanzia pale, urafiki wetu ulikuwa umeanza kuchanua.

Mambo yalibadilika tulipokuwa kwenye kipindi cha sayansi. Sasa ilikuwa nafasi yake kung’aa. Mwalimu alipotuuliza swali kuhusu jinsi mimea inavyotengeneza chakula, mkono wake uliinuka haraka kabla hata sijapata muda wa kufikiri. Alijibu kwa ufasaha mkubwa, akitumia maneno yaliyokuwa makubwa kuliko umri wake. Darasa zima lilimshangilia, nami nilijikuta nikitabasamu kwa fahari kama vile nilikuwa mimi ndiye niliyetoa jibu hilo.

Kadri siku zilivyopita, urafiki wetu ukawa imara. Tulianza kushirikiana mara kwa mara: mimi nikimsaidia kwenye hesabu, yeye akinishirikisha mambo ya sayansi. Wakati mwingine tulibadilishana madaftari, tukifanyiana maswali ya kujipima. Ilikuwa ni urafiki wa kushangaza, uliokuwa na mchanganyiko wa heshima, msaada, na chembechembe ndogo za hisia ambazo hatukuzielewa vizuri wakati huo.

Shule ya Azamio A yenyewe ilikuwa sehemu yenye historia. Majengo yake ya mawe ya zamani, rangi ya bluu iliyokuwa imefifia kwa muda, na uwanja mkubwa wa kuchezea uliojaa vumbi kila jioni baada ya mpira, vilifanya maisha yetu ya shule kuwa yenye ladha ya kipekee. Tulipenda kukimbizana wakati wa mapumziko, na mara nyingi nilijikuta nikimtafuta kwanza kabla sijaanza michezo mingine. Alipokuwa karibu, kila kitu kilihisi sahihi.

Nakumbuka siku moja tulipokuwa kwenye uwanja baada ya vipindi, tulikuwa tunakimbia huku tukiimba nyimbo za shule. Aliniuliza swali ambalo halijanipotea akilini hadi leo:

“Unadhani tukikua, wewe utakuwa nani?”

Nilijikuta nikijibu haraka: “Nitakuwa mwalimu wa hesabu.”

Kisha nikamuuliza: “Na wewe je?”

Alitabasamu tena, lile tabasamu la kipekee ambalo lilibeba siri nyingi, akasema: “Mimi nitakuwa daktari. Nataka kusaidia watu.”

Kwa maneno hayo, nilihisi kana kwamba tulikuwa tumetengeneza ahadi isiyo rasmi ya maisha. Mimi nikiwa mwalimu, yeye akiwa daktari, tukikua pamoja tukitimiza ndoto zetu. Nilijua haikuwa lazima iwe hivyo, lakini ndoto zile zilinifanya nihisi urafiki wetu ulikuwa na maana zaidi ya kawaida.

Kadri miaka ilivyoendelea, kila siku darasani na kila dakika tuliyotumia pamoja ziliongeza kumbukumbu ambazo leo hii nazihifadhi kwa dhati. Lakini wakati huo, nilikuwa bado mtoto niliyejifunza hatua za kwanza za kuelewa dunia ya urafiki na hisia. Sikutambua kabisa kuwa yale maneno, yale tabasamu, na yale maswali madogo madogo ndiyo yangekuwa mwanzo wa simulizi ninalokuandikia leo.

Kwa hakika, nilianza kumfahamu akiwa ni mtoto mwenzangu darasa la nne, lakini siku chache tu za urafiki wetu zilinifundisha jambo kubwa: kwamba kuna watu ambao tukikutana nao, hatuwezi kamwe kuwasahau.