Sito Msahau Kamwe (Sehemu ya Tatu)

"Safari ya urafiki wa utotoni, furaha ya kushirikiana kwenye masomo na kumbukumbu zisizosahaulika – Sito Msahau Kamwe. (uhondodaily.com)"

Mwaka mpya wa masomo ulianza kwa hali ya msisimko na matumaini mapya. Tulikuwa sasa darasa la sita — darasa lililokuwa na changamoto nyingi zaidi, lakini pia lililoonekana kama daraja la kuelekea kwenye hatua kubwa ya mwisho ya shule ya msingi. Tulikuwa tumekomaa kidogo, tulikuwa tunajitambua zaidi, na hata walimu walitazama tabia zetu kwa jicho la ukomavu.

Urafiki wetu haukubadilika. Tuliendelea kuwa karibu, tukisaidiana kwenye kila somo, tukihimizana kila siku kuwa bora zaidi. Wengi walikuwa wameshaona urafiki wetu kama mfano wa kuigwa. Tulikuwa tunakaa dawati moja, mara nyingine tukibadilishana vitabu, na hata tukigawana kalamu au penseli pale mmoja wetu alipokuwa amesahau.

Darasa la sita lilianza na mada mpya nyingi, lakini somo la hisabati lilikuja na changamoto ya kipekee. Mwalimu wetu, Mwalimu Mussa, alikuwa anajulikana kwa ukali wake na kwa jinsi alivyochukulia hesabu kama sayansi halisi ya maisha. Siku moja alipoingia darasani, alitandika ubaoni maneno yaliyosababisha darasa lote kunyamaza kwa tahadhari:

“Leo tunaanza mada ya Eneo lililotiwa Kivuli.”

Wanafunzi wengi walitazamana kwa wasiwasi. Hili lilionekana kuwa jambo geni kabisa. Mimi, niliyezoea nambari na maumbo, nilihisi kuchanganyikiwa mwanzoni. Mwalimu alianza kuchora duara, miraba, na pembetatu ubaoni, akielezea jinsi ya kupata sehemu iliyotiwa kivuli kati ya maumbo yaliyokutana. Nilitazama kwa makini, nikijaribu kufuatilia hesabu hizo, lakini kadri alivyozidi kuelezea, ndivyo nilivyozidi kupotea.

Nilijua mimi ni mzuri kwenye hisabati, lakini mara hii mambo hayakuwa kama nilivyotarajia. Siku hiyo nilirudi nyumbani nikiwa kimya. Nilihisi kukata tamaa kidogo, nikijiuliza kwa nini hesabu ambazo zilikuwa rahisi zamani sasa zinaanza kunichanganya. Nilikaa mezani usiku huo, nikaamua kupitia maelezo ya mwalimu hatua kwa hatua. Nilichukua daftari, nikaanza kuchora maumbo yangu mwenyewe, nikajaribu kuelewa uhusiano kati ya eneo lililotiwa kivuli na lile lililokuwa wazi.

Niliporudia mara kadhaa, polepole kila kitu kilianza kuwa wazi. Nilihisi furaha ya kurudi kwenye ubora wangu wa hisabati. Nilijua kesho yake darasani nitakuwa tayari kutoa mchango wangu kikamilifu.

Asubuhi iliyofuata, mwalimu alitoa maswali ya mazoezi. Wengi walikaa kimya, wakitafakari, lakini mimi nilinyanyua mkono wangu kwa ujasiri. Nilijibu swali la kwanza vizuri, kisha la pili, hadi darasa zima likaanza kushangilia. Mwalimu Mussa alinipongeza akisema, “Huyu ndiye mfano wa mwanafunzi anayejituma. Usipokata tamaa, kila tatizo linaweza kuwa rahisi.”

Lakini huku mimi nikiendelea kufanikiwa, nilianza kugundua kuwa rafiki yangu alikuwa akipitia wakati mgumu. Nilimuona akikaa kimya zaidi darasani, akipoteza ule msisimko aliokuwa nao awali kwenye somo hili. Nilijua hisabati ilikuwa changamoto kwake, lakini wakati huu hali ilionekana tofauti. Mara kadhaa tulipokuwa tukisoma pamoja, niliona jinsi alivyoanza kuingiwa na hofu ya nambari.

Siku moja baada ya kipindi cha hisabati, tulikaa chini ya mti mkubwa uliokuwa katikati ya uwanja wa shule. Upepo mwanana ulipuliza karatasi zetu, na jua lilikuwa linaanza kuzama taratibu. Nilimuuliza kwa upole,

“Mbona siku hizi umebadilika? Hesabu zinakupa shida?”

Alishusha pumzi ndefu na kusema kwa sauti ya chini, “Ndiyo, na sijui kwa nini. Kila nikiangalia hizo namba na michoro, naona kama zimenigeuka maadui. Nahisi dunia ya hisabati inanipoteza.”

Nilimtazama kimya kwa muda. Nilimwelewa — hisia ya kukataliwa na jambo unalojaribu kulielewa ni ngumu sana. Nilimshika bega nikamwambia, “Usijali, mimi niko hapa. Tutazipigania pamoja kama tulivyofanya kwenye sayansi yako. Hakuna somo gumu tukiamua kulishinda.”

Kuanzia siku hiyo, nilifanya jukumu la kumsaidia likuwa sehemu ya maisha yangu ya kila siku. Kila baada ya vipindi, tulikaa pamoja tukifanya mazoezi ya hisabati. Nilimfundisha hatua kwa hatua, kwa uvumilivu mkubwa. Nilijua hangeweza kuelewa kwa haraka kama mimi, lakini nilivutiwa na jinsi alivyoendelea kujaribu bila kukata tamaa. Mara nyingine tulikaa hadi jioni, tukiandika kwenye mchanga ili kuelewa vizuri zaidi.

Kuna siku tulikuwa tunafanya mazoezi ya “eneo lililotiwa kivuli” chini ya mti uleule, na ghafla akalia baada ya kujaribu mara kadhaa bila mafanikio. Nilikaa kimya, nikamwachia muda apumue. Baada ya muda nilimwambia, “Unajua, hata mimi nilishindwa siku ya kwanza. Nilihisi kama nambari zimenikimbia. Lakini nilipoamua kurudia, zikaniita tena.” Maneno yale yalimsababisha acheke kwa aibu, kisha akasema, “Kwa hiyo nimebaki na tumaini kidogo.”

Tulicheka wote wawili. Kuanzia siku hiyo, alibadilika. Kila siku alifanya mazoezi kidogo zaidi, akiniuliza maswali, na nilipomwona akijibu mwenyewe kwa usahihi kwa mara ya kwanza, nilihisi fahari kubwa kuliko hata nilivyowahi kupata nilipokuwa namba moja.

Urafiki wetu uliimarika zaidi kupitia changamoto hii. Sasa tulikuwa hatuunganishwi tu na masomo, bali pia na nguvu ya kuaminiana na kusaidiana. Walimu waliona mabadiliko yake, na hata mwalimu Mussa alimsifia siku moja mbele ya darasa zima:

“Sasa naona mwanga mpya kwa mwanafunzi huyu. Ndivyo urafiki wa kweli unavyokuwa – unainua, hauangamizi.”

Wenzetu waliendelea kututazama kama mfano wa urafiki wa kipekee. Hata wazazi wake walipata furaha kuona jinsi tulivyokuwa tukisoma kwa bidii. Nilipomtembelea nyumbani kwao, baba yake alisema, “Nafurahia kuona unamsaidia. Maisha siyo mashindano, ni safari ya kusaidiana.”

Mwaka huo ulipokaribia kuisha, tulikuwa tumepitia mengi. Tulikuwa tumeshinda changamoto za masomo, tumekua kifikra, na zaidi ya yote — tumedumisha urafiki wa dhati. Nilianza kutambua kuwa hisabati haikunifundisha tu kuhusu nambari, bali pia kuhusu maisha: kwamba wakati mwingine unapaswa kujitoa kusaidia wengine kufikia hatua waliyoikaribia kuipoteza.

Kila tulipokuwa tukiondoka shuleni, nilihisi kana kwamba kila siku mpya ilikuwa sura nyingine ya simulizi yetu. Tulitembea barabarani tukizungumza kuhusu ndoto zetu, tukiota kuhusu maisha ya baada ya shule ya msingi. Alianza kusema kuwa sasa anaamini hakuna somo gumu tena, mradi tu kuna mtu wa kukutia moyo.

Kwa mara ya kwanza, nilihisi fahari kubwa zaidi ya kuwa rafiki yake. Ilikuwa ni hisia ya kipekee – siyo ya ushindi wa nambari, bali ya ushindi wa moyo.

Na ndivyo darasa la sita lilivyotufundisha – kwamba urafiki wa kweli hauna mipaka ya somo au nafasi, bali unaongozwa na moyo wa kusaidiana. Tulimaliza mwaka tukiwa imara, tukiamini bado tuna safari ndefu mbele yetu. Safari ambayo hatukuijua itatupeleka wapi, lakini tulijua kitu kimoja: tutasafiri pamoja, kama kawaida.